ΤΟ  ΚΕΡΙ 

Το κερί ήταν ένα απο τα πρώτα μέσα παραγωγής φωτισμού. Η χρήση και η εξέλιξη του κεριού ξεκινάει απο τήν προ'ι'στορική εποχή. Η κηροπλαστική ήταν ένας κλάδος τέχνης γνωστός στούς Αιγύπτιους, τούς Πέρσες, στούς ανατολικούς λαούς, και φυσικά στούς Έλληνες. στήν αρχαία Ελλάδα οι κηροτέχνες έφτιαχναν κυρίως ανθρώπινα ομοιώματα, στέφανα, άνθη κ.α τα οποία χρησημοποιούσαν σε θρησκευτικές γιορτές. Λέγετε ότι οι Ρωμαίοι ήταν αυτοί που έφτιαξαν πρώτοι κεριά με φυτίλι, για να φωτίζουν τα σπίτι τους, τούς τόπους λατρείας, αλλά και να οδηγούν τους ταξιδιώτες τήν νύχτα. Ώς τότε τα κεριά φτιαχνόταν απο λίπος που συνέλεγαν απο βοειδή και πρόβατα, ενώ κάποιοι άλλοι απο το λίπος της φάλενας. Αργότερα ανακάλειψαν ένα υλικό το οποίο παραγόταν απο τις μέλισσες. Το μελισσοκέρι ήταν αυτό που ήρθε να υπερτερίσει έναντι των προηγούμρνων αφού τα πλεονεκτήματα του ήταν εμφανεί απο αυτών με το λίπος. Η χρήση τών κεριών απέκτησε θρησκευτική διάσταση, και οι Χριστιανοί ήταν αυτοί που τα συνέδεσαν καθαρά με τις λειτουργικές τους ανάγκες δίνοντας τους πανηγυρικό χαρακτήρα στίς μεγάλες χριστιανικές γιορτές και τελετές. Το 1850 ανακαλύφθηκε το κερί παραφίνης το οποίο παραγόταν με τήν διαδηκασία διύλισης του ιζήματος που έμενε μετά απο την απόσταξη του αργού πετρελαίου. Το κερί παραφίνης ήταν αυτό που είχε σχεδόν τα ίδια χαρακτηριστικά καύσης με αυτά τών μελισσών, αλλά πολύ χαμηλότερο κόστος και αυτό ήταν η συμαντικότερη αιτία για τήν οποία διαδόθηκαν και πωλούναι περισσότερο ακόμα και στίς μέρες μας.

    ΠΑΡΑΦΙΝΗ       

Η παραφίνη ή αλλιώς κορεσμένοι υδρογονάνθρακες ή αλκάνια, είναι μείγμα υδρογονανθράκων  το οποίο είναι μέρος του υπολείμματος της κλασματικής αποστάξεως των πετρελαίων. Το όνομά της οφείλεται στη μικρή χημική δραστηριότητά της.Η παραφίνη απομονώθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 18ου αι. από τον Φουκς. Παραλαμβάνεται από το υπόλειμμά της κλασματικής απόσταξης των πετρελαίων, το οποίο καθαρίζεται με συνεχείς κατεργασίες με καυστικό νάτριο και θειικό οξύ και με πλύσεις με νερό. Στο τέλος καθαρίζεται με υπέρθερμους υδρατμούς και αποχρωματίζεται με ζωικό άνθρακα. Η παραφίνη διακρίνεται ανάλογα με το σημείο τήξεως σε μαλακή (σημείο τήξης 45-50οC), σε σκληρή (σημείο τήξης 50-60οC) και σε υγρή ή παραφινέλαιο. Είναι μία ύλη λευκή, σκληρή ή μαλακή, στερεή, άοσμη, άγευστη, αδιάλυτη στο νερό, αλλά διαλυτή (υγρό) σε ορισμένους οργανικούς διαλύτες. Προέρχεται από πετρέλαιο άνθρακα ή πετρέλαιο σχιστόλιθου, και αποτελείται από ένα μίγμα μορίων (υδρογονανθράκων), που περιέχουν μεταξύ είκοσι και σαράντα άτομα άνθρακα. Είναι στερεή σε θερμοκρασία δωματίου και αρχίζει να τήκεται πάνω από περίπου 37 ° C (99 ° F)?  το σημείο βρασμού του είναι> 370 ° C (698 ° F).  Η υγρή παραφίνη είναι σώμα άχρωμο, ελαιώδες, άοσμο, που χρησιμοποιείται σαν καθαρτικό. Είναι συστατικό του ορυκτού οζοκηρίτης, από το οποίο παλαιότερα την έπαιρναν με απόσταξη.     Η σκληρή  χρησιμοποιείται κυρίως  για την παρασκευή κεριών, αλλά και σαν μονωτική ύλη.   Η μαλακή χρησιμοποιείται λιγότερο για κάποια είδη κεριών, λιπαντική  αλλά και σαν προστατευτική τροφίμων, ανάλογα την επεξεργασία της.  Η υγρή ή αλλιώς παραφινέλαιο, ανάλογα την επεξεργασία τις, έχει καθαρτική και φαρμακευτική χρήση, αλλά ώς περισσότερο γνωστή για φωτιστική χρήση. Ο διαχωρισμός τις από την ακατέργαστη παραφίνη γίνεται με την μέθοδο της κρυστάλλωσης. Στην μέθοδο αυτή η ακατέργαστη παραφίνη θερμαίνεται κι αφού αναμιχθεί  με έναν η και περισσότερους διαλύτες, στη συνέχεια καθώς ψύχεται το κερί  κρυσταλλοποιείται αφήνοντας το έλαιο διαλυμένο. Το κερί παραφίνης εκτός από εξαιρετικό ,μονωτικό υλικό είναι και επίσης εξαιρετικό υλικό αποθήκευσης θερμότητας. Η ιδιότητα αυτή αξιοποιείται σαν οικοδομικό υλικό για το σπίτι, η οποία εγχέεται σε μία τροποποιημένη γυψοσανίδα, με αποτέλεσμα να λιώνει κατά την διάρκεια τις ημέρας απορροφώντας τη θερμότητα, και να στερεοποιείται ξανά την νύχτα απελευθερώνοντας τη θερμότητα. (θερμοχωρητικότητα: 2.14 έως 2.9 jaul ανά γραμμ. Kelvin)  (Θερμότητα τήξης: 200 -220 jaul).

Η παραφίνη έχει ακόμα αρκετές χρήσεις.                                                                                                                                                Χρησιμοποιείται σε εργαστήρια παθολογίας, για τον εμποτισμό των ιστών για προστασία πρίν την κοπή τους σε λεπτά δείγματα.        Σε επιστρώσεις σε χαρτί  ή ύφασμα για γυαλιστερές επιφάνειες.  Στήν επικάλυψη τροφίμων (τυριών κ.α).    Στον εμποτισμό των κυψελών για προστασία από των κηρόσκωρο.  Σαν σφραγιστικό (βάζα, δοχεία, φιάλες κ.α).  Σε διάφορα εκρηκτικά για την σταθεροποίηση τους.   Ως στερεό προωθητικό των υβριδικών κινητήρων των πυραύλων.    Ως συστατικό πρόσφυσης για ιστιοσανίδες-σερφινγκ-σκι-σνόουμπορντ.   Σε αντικείμενα από καουτσούκ για πρόληψη και αποφυγή ρωγμών.    Σε πολλά καλλυντικά  προϊόντα ενυδάτωσης και περιποίησης.   Στην επικάλυψη των πηνίων ταλαντωτή για πρόληψη μικροφωνικής διαμόρφωσης (FM ραδιόφωνα).    Σε επιφάνειες στιλβωμένου χάλυβα και σιδήρου για αποτροπή οξείδωσης.   Στην κάλυψη των μαγνητών της κιθάρας για μείωση της μικροφωνικής ανάδρασης που προκαλείται από τις ανεπαίσθητες κινήσεις.  Σε αρκετά πλαστικά είδη και σκεύη για περισσότερη αντοχή και προστασία από σκασίματα.   Σε ιατροδικαστικές έρευνες στό τεστ  του νιτρικού, χρησιμοποιώντας το κερί παραφίνης για την ανίχνευση νιτρικών και νιτρώδη στο χέρι ενός υπόπτου για πυροβολισμό.

Αυτά και ίσως πολλά περισσότερα να είναι αυτά που δεν γνωρίζουμε σχετικά με την χρήση της παραφίνης, πέραν της πιο διαδεδομένης της χρήσης που είναι η κατασκευή  κεριών.

  Προσοχή  η παραφίνη διακρίνεται σε διάφορες ποιότητες, ανάλογα με την επεξεργασία της.

Μη  χρησιμοποιείται  οποιαδήποτε παραφίνη σε πράγματα που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη υγεία.

ΚΕΡΙ  ΜΕΛΙΣΣΑΣ

Το κερί μέλισσας παράγεται απο ειδικούς αδένες της μέλισσας οι οποίοι έχουν σκοπό απο τήν μία να κατασκεύασουν τα εξαγωνικά κελιά στα οποία αποθηκεύεται το μέλι, η γύρη, και ο βασιλικός πολτός, και απο τήν άλλη να επιδιορθώσουν ρωγμές και οπές που μπορεί να προκληθούν στο μελίσσι.
Το κερί μέλισσας είναι ένα μείγμα απο 300 περίπου ουσίες (υδρογονάνθρακες, μονο'υδρικές αλκοόλες, λιπαρά οξέα, υδροξυοξέα, διόλες) που είναι απίθανο να συνθέσει ο άνθρωπος. Εκκρίνεται σε λέπια απο τούς κηρογόνους αδένες της μέλισσας που βρίσκονται στο θώρακα της, και το πλάθει με τα πόδια και της σιαγόνες της χτίζοντας την κηρήθρα. Για τήν παραγωγή 1 κιλού κεριού καταναλώνουν 8 έως 10 κιλά μέλι. Η κηροπλάστρια είναι νεαρή εργάτρια 10-15 ημερών. Οι μέλισσες είναι άριστοι χτίστες. κρεμιούνται η μία απο τα πόδια της άλλης, σχηματίζουν αλυσίδα και αρχίζουν με μαεστρία να χτίζουν κηρήθρες απο πάνω πρός τα κάτω (απο το ταβάνι πρός το πάτωμα) , αντίθετα απο ότι κτίζουν οι άνθρωποι. Τα κελιά της κηρήθρας τα χτίζουν πάντα σε σχήμα κανονικού εξάγωνου χωρίς να ξεφεύγει χιλιοστό. Το σχήμα αυτό είναι οικονομικό, στέρεο, και εκμεταλεύεται καλύτερα το χώρο. Μία κηρήθρα ζυγίζει 130 γραμμ.(μόνο το κερί) και συγκρατεί πάνω της γύρω στα 3 κιλά μέλι. Το κερί ποικίλη σε χρώματα απο ανοιχτό έως σκούρο κίτρινο, αλλά και έως ωχρό καφέ. Αυτό εξαρτάται απο τήν ποιότητα, τήν τροφή, το περιβάλον, τήν εποχή, και τήν ποσότητα ξένων προσμίξεων που περιέχει. Το κερί τής μέλισσας είναι το δεύτερο πιό σημαντικό παράγωγο της κυψέλης, και η κύρια ιδιότητα του είναι η πυκνωτική του δύναμη. Εκτός απο τα κεριά και τής λαμπάδες, το βρίσκουμε σε καλλυντικά, κρέμες, αλοιφές, φαρμακευτικά σκεύασματα, βερνίκια, γυαλιστικά αυτοκινήτων και επίπλων, φίλτρα τσιγάρων (μπορεί να συγκρατεί την πίσσα χωρίς να επηρεάζει τό άρωμα του καπνού), και σε πολλές άλλες ιστορικά χρήσεις.  Η ανθρώπινη εκμετάλευση του είχε ξεκινήσει απο τήν αρχαιότητα όπου χρησιμοποιήθηκε ώς υλικό συγκόλλησης σε διάφορες κατασκεύες. Ακόμα καί στήν μυθολογία χρησιμοποιήθηκε στόν μύθο του Δαιδάλου και του Ικάρου για τήν συγκόλληση τών φτερών που τούς βοήθησαν να ξεφύγουν απο το βασιλιά Μίνωα. Το μελισσοκέρι χρησιμοποιήθηκε καί για ιατρικούς σκοπούς τόσο απο τόν Γαληνό (2° π.Χ αιώνα) , όσο και απο τούς κινέζους ώς συστατικό πολλών φαρμακευτικών σκευασμάτων. Η πλαστικότητα του αλλά και οι ευεργετικές του ιδιότητες ήταν οι κύριοι λόγοι που χρησιμοποιήθηκε ώς βασικό συστατικό. Αυτό αποδεικνύεται καί απο τήν ιατρική επιστήμη όπου χρησιμοποιούμενο σάν φαρμακευτική ουσία έδωσε πολύ καλά αποτελέσματα σε προβλήματα χρόνιας μαστίτιδας, στό έκζεμα, σε εγκάυματα, πληγές, και δερματικές παθήσεις όπως, δερματίτιδα, ακμή, και θυλακίτιδα. Χρησιμοποιείται ακόμα για θεραπεία αρθρίτιδας, ωτίτιδας, φλεγμονής της ρινικής περιοχής, και βριγχικό άσθμα ενώ φαίνεται να έχει και ισχυρές αντιμικροβιακές ιδιότητες κατά ορισμένων βακτηρίων όπως η σαλμονέλα. Επίσης έχει ιδιότητες μαλακτικές, αντιφλεγμονώδεις, αντισηπτικές, επουλωτικές, και βοηθά το δέρμα να έχει απαλή και ελαστική δομή. Όλες αυτές οι ιδιότητες σχετίζονται με τις ουσίες του κεριού, και σε συνδυασμό με τις ποσότητες πρόπολης που βρίσκονται σε κάθε κελί τής κηρήθρας.